بختاپوس در مجموعه‌ی باب‌اسنفجی کاراکتری بدخلق و ناامید است که از قضا به هنر هم علاقه‌ی وافری دارد. او دنبال آرامشی ست که هرچه پیش‌تر می‌رود رسیدن به آن غیرممکن‌تر می‌شود. نوئل لیبیگ در این مقاله خلق‌وخوی خسته‌ی بختاپوس را با اندیشه‌ی شوپنهاور مقایسه کرده است. شوپنهاوری که زندگی را بر محور اراده‌ی غیرعقلانی و بی‌پایانی می‌دید که حاصلش همواره رنج و ناامیدی است. اما شوپنهاور و بختاپوس، هردو، هنر را راه نجاتی از این رنج محتوم می‌دانند.