14_زن آینده ( بربلندترین شاخسار بلبلی می خواند)

این بخش از «زن آینده» یک مراقبه‌ی آرام اما عمیق درباره‌ی رهایی، مانع، و سوء‌تفاهم ما از نجات است.

۱. جهانِ «تقریباً در دسترس

این بخش از متن با تصویری آغاز می‌شود از زندگی‌ای که: شاد، نو، تازه و تقریباً قابل لمس است اما همین «تقریباً» کلید متن است.

زندگی نزدیک است، اما به آن نمی‌رسیم؛ نه به‌خاطر نبودنِ راه، بلکه به‌خاطر خودِ ما.

بوبن می‌گوید: «مانعی وجود دارد… و فکر می‌کنیم چیزی مانع ماست»در حالی‌ که مانع نه بیرونی است، نه واقعی؛بلکه وابستگیِ درونی ما به چیزهایی است درونی ما به چیزهایی است که دوستشان نداریم اما رهایشان نمی‌کنیم.

۲. تناقضِ وابستگی یکی از قوی‌ترین جمله‌های متن: «هنوز به بسیاری چیزها وابسته‌ایم… چیزهایی که دوستشان نداریم» این تناقض، هسته‌ی روان‌شناختی متن است: ما به رنج‌ها، عادت‌ها، نقش‌ها و حتی بدبختی‌های آشنا دل بسته‌ایم نه از سر عشق، بلکه از سر ترس از ناشناخته اینجا بوبن به نوعی خود زندانی‌بودن انسان مدرن اشاره می‌کند.

۳. ترک کردن؛ نه به‌مثابه فقدان، بلکه شرط دیدار سؤال محوری: «چگونه خود را ترک کنیم؟» و پاسخ رادیکال:«تنها شیوه‌ی ترک کردن، ترک کردن همه‌چیز است» این «همه‌چیز» لزوماً مادی نیست: تصویر ما از خود، روایت‌های قدیمی ، انتظارِ نجات از بیرون

۴. فرشته‌ی واقعی: نجاتی که شبیه نجات نیست. بوبن با ظرافت، اسطوره‌ی فرشته را می‌شکند: نه مهربان، نه خشن، نه آرام‌بخش فرشته‌ی واقعی کسی است که: «ما را از شر همه چیز رها سازد، اما بلافاصله اسیر خود نکند» یعنی: نه وابستگی تازه، نه پناه ، نه جایگزین نجات، اگر به وابستگی تازه منجر شود، نجات نیست.

۵. صومعه و قهوه‌خانه: مکان اهمیتی ندارد نکته‌ی درخشان پایانی: «البته هم منتظر چنین چیزی است هر صومعه یا هر قهوه‌خانه» بوبن تقدس را از مکان می‌گیرد و به وضعیتِ وجودی می‌دهد: رهایی ممکن است در سکوت صومعه باشد یا در شلوغی قهوه‌خانه مسئله «کجا بودن» نیست، مسئله چه چیزی را هنوز نگه داشته‌ایم است.

۶. فرشته بی‌قرارکننده جمله‌ی آخر بسیار مهم است: «او یک فرشته‌ی واقعی است… یک روز یک‌باره وارد می‌شوداین فرشته پیش‌بینی‌پذیر نیست مطابق انتظار ما نیست اغلب ناراحت‌کننده، برهم‌زننده و دور از معنویت کلیشه ایست رهایی، شبیه آرامش نیست؛بیشتر شبیه فرو ریختن آخرین تکیه گاه هاست.