مدریک‌تاکس- قسمت چهلم- مهدی افروزمنش؛ جنوبِ شهر کجاست!؟

موقعیتِ فرودستی در جغرافیای خاصِ «جنوبِ شهر»، شکلی از یک سبکِ زندگی با ویژگی‌های مخصوص‌به‌خود است. فارغ از هر قضاوتی، این زیست، بیانگرِ وضعیتی از یک نوعِ بودن و حضورِ اجتماعی است که در غوغای طبقۀ متوسط، به‌خصوص در دو دهۀ اخیرِ جامعۀ ایران، گم و ناپیدا شده است؛ زیستی برآمده از نوعی نابرابریِ همیشگی که فراسوی این جادوی سرمایه‌داری و مصرف، با چشمانی خیره به نظارۀ جهانی شتابان نشسته است. ما، همۀ ما، با دیده‌شدن، با نوشته‌شدن، با روایت‌شدن و با نشانه‌ها و ای‌بسا کلیشه‌های برساخته‌شده از خودمان، در گذرِ زمان شناخته و فهمیده و صورت‌بندی می‌شویم؛ فرآیندی که در «بازنمایی»ِ مدام از ما تکرار می‌شود و نسخه‌هایی از ما برای خود و دیگری می‌سازد. آن‌چه هستیم، بودیم، می‌اندیشیم، رفتار می‌کنیم و ... در این مجموعۀ نشانگانی از خرد تا کلان، به ما هویتی برای متمایزشدن می‌دهد. فارغ از این‌همه اما، نگاه از درون با رویکردِ به‌قولِ وبرِ جامعه‌شناس، «تفهمی»، سویۀ واقعی‌تر، روزمره‌تر و نزدیک و نزدیک‌تر به هستیِ حقیقی‌مان را آشکار می‌کند. در قسمتِ چهلمِ «مدریک‌تاکس»، مهدی افروزمنش، نویسنده و روزنامه‌نگار، در مسیری از بازنمایی تا کشفِ واقعی و درون‌نگر، آن فضای کلیشه‌شدۀ «جنوبِ شهر» را می‌کاود تا دریافت و پیشنهادی تازه برای «فهم»ِ دوبارۀ طبقۀ فرودست، پیشِ روی ما بگشاید؛ مایی که سخت، گرفتار اسطوره‌ها، نمادها و آیین‌های گاه متصلبِ قضاوت و نمایش و شناخت‌ایم. مهدی افروزمنش، با آثارِ ادبیِ معطوف به همین فضا، به بررسیِ تؤامان توصیفی و انتقادیِ این موقعیت و بازنمایی آن در سینما و ادبیاتِ معاصر نشسته است.