«سینما»؛ این ترکیبِ عجیبِ هنر و صنعت و رسانه و سرگرمی، از بدو پیدایش، محلِ توجه و بحث‌های مختلف بوده است. فرقی هم نمی‌کرده است در کدام دوران و در چه ژانر و سبک و جریانی باشد. مناسبات هنر و زیبایی‌شناسی در آن پررنگ‌تر باشد یا قواعد و اقتضائاتِ بازار و تجارت. تفکر روشن‌فکری و رهایی‌بخش و آزاداندیشانه در آن جریان داشته باشد یا نوعی تخدیر و سرکوب و واپس‌گرایی. «سینما» همیشه با «توجه» عجین بوده است، چون با تصویر و نگاه و حرکت سروکار داشته است و با جذبۀ خیال و تماشا و بعد، معنا و تفکر درآمیخته است. هم خودِ «فیلم»‌هایش، هم سازوکار تولید و نمایش‌اش و هم اخبار و حواشی‌اش. تجربۀ سینما، فیلم‌به‌فیلم و مخاطب‌به‌مخاطب و دوران‌به‌دوران، مثلِ ذاتِ خودش، دگرگون‌شونده و پرماجراست، چه از سوی مخاطبان توده‌ایِ همیشه‌همراه‌اش، چه از طرف جریانِ نقد و سینه‌فیلیا و چه از جانبِ فیلم‌کاوانِ برآمده از علوم انسانی. سویۀ توجه ما در قسمتِ سی‌وهفتمِ مدریک‌تاکس، به این شکلِ سوم و نسبتاً متأخرِ «توجه» به فیلم و سینماست؛ جایی که مطالعات میان‌رشته‌ایِ سینما در آن قرار می‌گیرد. دکتر رامتین شهبازی، منتقد و مدرس هنر، در قسمتِ هفتم از فصلِ چهارمِ مدریک‌تاکس، برای ما از اهمیت مواجهه یا «گفت‌وگو» با سینما به‌واسطۀ نگاه و رویکرد بینارشته‌ای به آن سخن می‌گوید.