غزليات شماره 439 و 440 و 441 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

436 : اي كه بر ماه از خط مشكين نقاب انداختي 437 : با مدعي مگوييد اسرار عشق و مستي 438 : آن غاليه خط گر سوي ما نامه نوشتي...

433 : مي خواه و گل افشان كن! از دهر چه مي جويي؟ 434 : به فراغ دل زماني نظري به ماهرويي 435 : مخمور جام عشقم! ساقي بده شرابي...

430 : به چشم كرده ام ابروي ماه سيمايي 431 : سلامي چو بوي خوش آشنايي 432 : اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي...

427 : اي كه با سلسله زلف دراز آمده اي 428 : از من جدا مشو كه مرا نور ديده‌اي 429 : در همه دير مغان نيست چو من شيدايي...

424 : دامن کشان همی شد در شرب زرکشیده 425 : نصیب من چو خرابات کرده است اله 426 : سحرگاهان که مخمور شبانه...

421 : در سرای مغان رفته بود و آب زده 422 : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده 423 : ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده...

418 : عیشم مدام است از لعل دلخواه! 419 : وصال او ز عمر جاودان به 420 : ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه؟...

415 : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو 416 : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو 417 : گر تیغ بارد در کوی آن ماه...

412 : تاب بنفشه میبرد طره مشکسای تو 413 : گلبن عیش میدمد ساقی گلعذار کو 414 : ای پیک راستان خبر سرو ما بگو...