غزليات شماره 424 و 425 و 426 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

421 : در سرای مغان رفته بود و آب زده 422 : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده 423 : ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده...

418 : عیشم مدام است از لعل دلخواه! 419 : وصال او ز عمر جاودان به 420 : ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه؟...

415 : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو 416 : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو 417 : گر تیغ بارد در کوی آن ماه...

412 : تاب بنفشه میبرد طره مشکسای تو 413 : گلبن عیش میدمد ساقی گلعذار کو 414 : ای پیک راستان خبر سرو ما بگو...

409 : خط عذار یار که بگرفت ماه از او 410 : ای آفتاب آینه دار جمال تو 411 : ای خونبهای نافه چین خاک راه تو...

406 : نكته اي دلكش بگويم خال آن مهرو ببين 407 : بر در ميكده ميكن گذري بهتر از اين 408 : به جان پير خرابات و حق صحبت او...

403 : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من 404 : بالابلند عشوه گر نقشباز من 405 : بر در میکده می کن گذری بهتر از این...

400 : ز در درآی و شبستان ما منور کن! 401 : ای نور چشم من! سخنی هست گوش کن 402 : کرشمه ای کن و بازار ساحری بشکن!...

397 : منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن 398 : صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن 399 : گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن...