غزليات شماره 412 و 413 و 414 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

409 : خط عذار یار که بگرفت ماه از او 410 : ای آفتاب آینه دار جمال تو 411 : ای خونبهای نافه چین خاک راه تو...

406 : نكته اي دلكش بگويم خال آن مهرو ببين 407 : بر در ميكده ميكن گذري بهتر از اين 408 : به جان پير خرابات و حق صحبت او...

403 : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من 404 : بالابلند عشوه گر نقشباز من 405 : بر در میکده می کن گذری بهتر از این...

400 : ز در درآی و شبستان ما منور کن! 401 : ای نور چشم من! سخنی هست گوش کن 402 : کرشمه ای کن و بازار ساحری بشکن!...

397 : منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن 398 : صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن 399 : گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن...

394 : شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان 395 : خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن 396 : دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن...

391 : مي سوزم از فراقت روي از جفا بگردان 392 : يا رب آن آهوي مشكين به ختن بازرسان 393 : خدا را كم نشين با خرقه پوشان...

388 : سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم 389 : بارها گفته ام و بار دگر می گویم 390 : چندان که گفتیم غم با طبیبان...

385 : ما براریم شبی دست و دعایی بکنیم 386 : ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم 387 : مرو! که در غم هجر تو از دنیا برویم...