غزليات شماره 391 و 392 و 393 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

388 : سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم 389 : بارها گفته ام و بار دگر می گویم 390 : چندان که گفتیم غم با طبیبان...

385 : ما براریم شبی دست و دعایی بکنیم 386 : ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم 387 : مرو! که در غم هجر تو از دنیا برویم...

382 : بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم 383 : دوستان! وقت گل آن به که به عشرت کوشیم 384 :صوفی! بیا که خرقه سالوس برکشیم...

379 : فتوي پير مغان دارم و قوليست قديم 380 : خيز تا خرقه صوفي به خرابات بريم 381 : بگذار تا به شارع ميخانه بگذريم...

376 : صلاح از ما چه ميجويي كه مستان را صلا كرديم 377 : دلت را گر حجر گفتيم گفتيم 378 : ما حاصل خود در سر ميخانه نهاديم...

373 : ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم 374 : خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم 375 : ما ز یاران چشم یاری داشتیم...

370 : آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم 371 : ما سرخوشان مست دل از دست داده ایم 372 : عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم...

367 : خرم آن روز کزین منزل ویران بروم 368 : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم 369 : دردم از یار است و درمان نیز هم...

364 : به چشمان سیه کردی هزاران رخنه در دینم 365 : گرم از دست برخیثزد که با دلدار بنشینم 366 : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم...