غزليات شماره 430 و 431 و 432 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

427 : اي كه با سلسله زلف دراز آمده اي 428 : از من جدا مشو كه مرا نور ديده‌اي 429 : در همه دير مغان نيست چو من شيدايي...

424 : دامن کشان همی شد در شرب زرکشیده 425 : نصیب من چو خرابات کرده است اله 426 : سحرگاهان که مخمور شبانه...

421 : در سرای مغان رفته بود و آب زده 422 : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده 423 : ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده...

418 : عیشم مدام است از لعل دلخواه! 419 : وصال او ز عمر جاودان به 420 : ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه؟...

415 : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو 416 : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو 417 : گر تیغ بارد در کوی آن ماه...

412 : تاب بنفشه میبرد طره مشکسای تو 413 : گلبن عیش میدمد ساقی گلعذار کو 414 : ای پیک راستان خبر سرو ما بگو...

409 : خط عذار یار که بگرفت ماه از او 410 : ای آفتاب آینه دار جمال تو 411 : ای خونبهای نافه چین خاک راه تو...

406 : نكته اي دلكش بگويم خال آن مهرو ببين 407 : بر در ميكده ميكن گذري بهتر از اين 408 : به جان پير خرابات و حق صحبت او...

403 : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من 404 : بالابلند عشوه گر نقشباز من 405 : بر در میکده می کن گذری بهتر از این...