غزليات شماره 334 و 335 و 336 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

331 : برو ای طبیبم از سر! که خبر ز سر ندارم 332 : مرا چو قبله تو باشی نماز بگزارم 333 : گرچه افتاد ز زلفش گرهی در کارم...

328 : ز دست کوته خود زیر بارم 329 : در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم 330 : مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم...

325 : دیشب به سیل اشک ره خواب می زدم 326 : هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم 327 : خیال روی تو در کارگاه دیده کشیدم...

322 : فاش می گویم و از گفته خود دلشادم 323 : سال ها پیروی مذهب رندان کردم 324 : مرا می بینی و دردم زیادت می کنی در دم...

319 : به غیر آنکه بشد دین و دانش از دستم 320 : بازآی ساقیا! که هواخواه خدمتم 321 : زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم...

316 : عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام 317 : مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام 318 : دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم...

313 : هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل 314 : رهروان راعشق بس باشد دلیل 315 :عاشق روی جوانی خوش و نوخاسته ام...

310 : شممت روح وداد و شمت برق وصال 311 : خوش خبر باشی ای نسیم شمال 312 : به وقت گل شدم از توبه شراب خجل...

307 : هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک 308 : ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک 309 : به سحر چشم تو ای لعبت خجسته خصال...