تنها نیستی_ نگاهی به طرحواره رهاشدگی از دریچه نگاه ناپلئون بناپارت

اگر تا حالا تجربه کردی که:

> "همیشه یه‌جوری همه می‌رن..."  

> "نمی‌تونم به کسی تکیه کنم، آخرش تنهام می‌ذاره..."  

> "وقتی کسی زیادی بهم نزدیک می‌شه، می‌ترسم…"

احتمالاً با یک زخم عمیق طرفی:

طرحواره رهاشدگی (Abandonment Schema)

یکی از ابتدایی‌ترین ترس‌های بشر: ترس از تنها موندن.  

ترسی که ریشه‌ش معمولاً برمی‌گرده به دوران کودکی، جایی که احساس کردی کسی که باید باشه، نبود… یا وقتی خیلی بهش نیاز داشتی، ناگهان ناپدید شد.

طرحواره رهاشدگی باعث می‌شه که:

- همیشه نگران از دست دادن آدم‌هایی باشی که دوستشون داری  

- بیش‌ازحد وابسته بشی  

- یا برعکس، اصلاً به کسی نزدیک نشی تا نریزش رو تجربه نکنی  

- روابطت پر از ترس، کنترل، سوءتفاهم یا تنهایی باشه

علائم پنهان طرحواره رهاشدگی:

- اضطراب جدایی شدید (حتی اگه منطقی نباشه)  

- چسبندگی یا کنترل در روابط عاشقانه  

- نوسانات شدید هیجانی در رابطه  

- وابستگی به توجه، محبت یا تأیید دائمی  

- ترس از دست دادن حتی وقتی هیچ دلیلی وجود نداره

طرحواره رهاشدگی ناپلئون، حتی وقتی هزاران نفر سرباز وفادارش بودند، هنوز در دلش فریاد می‌زد:  

"دوباره تنهام گذاشتن…"

این طرحواره چطور شکل می‌گیره؟

بچه‌ای رو تصور کن که:

- یکی از والدینش، یا هردو، اغلب غایب بودن  

- یا درگیر مشکلات خودشون بودن و به کودک توجهی نداشتن  

- یا وقتی کودک نیاز به توجه و امنیت داشت، طرد یا ترک شد

ذهن کودک نتیجه می‌گیره:

"نمی‌تونم روی هیچ‌کس حساب کنم، بالاخره تنهام می‌ذارن."

راهکارهای ترمیم زخم رهاشدگی:

۱. تشخیص باورهای زیربنایی

۲. فعال‌سازی “والد درونی امن” 

۳. ایجاد روابط تدریجی و ایمن  

۴. مواجهه‌درمانی با تصویرسازی 

۵. استفاده از فایل‌های خودهیپنوتیزم