سیمین بهبهانی | وقتی که تهمت می‌گذارند

▨ نام شعر: وقتی که تهمت می‌گذارند

▨ شاعر: سیمین بهبهانی

▨ با صدای: سیمین بهبهانی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

_________

به علی‌اکبر سعیدی سیرجانی تقدیم شده است

ــــــــــــــــــــ

وقتی که تهمت می‌گذارند در جیب‌های بی‌گناهت     

یک آسمان قطران و نفرت می‌بارد از چشمِ سیاهت 

گیرم نهادستند اینان در جامه، جُرمت را دلیلی       

غم نیست تا جانِ جهانی باشد به بی‌جرمی گواهت 

ابر است و غم انبوه‌انبوه، دیوار وحشت کوه در کوه   

کی دم توانی زد به اندوه؟ بسته‌ست حاکم راهِ آهت

 بر کاغذِ ارزانِ کاهی بنویس از ظلم و تباهی       

تا شعلهٔ خشم ستمگر دود آورد بیرون ز کاهت

وقتی قلم در دست داری، هر دم گلویش می‌فشاری     

از بیمِ دزدی کز کمینگاه دزدد خبر از دستگاهت 

دیگر زبانی را سخن نیست، شادی میان انجمن نیست   

تقصیر بخت مردمان است با مردمک‌ها سیاهت 

اما تو ناژویی، نه تاکی از بادِ سردت نیست باکی      

چون ابرِ بهمن بر تو بارد، سیمین شود تاج و کلاهت

بنویس بالای سیاهی با خطِ خون این دادخواهی      

کِی از شکستن می‌هراسد کلک و بنان دادخواهت؟

تا با قلم پیوند داری، کی بیم حبس و بند داری؟      

بنویس، بی‌باکانه بنویس! این است، جز این نیست راهت...

▨

سیمین بهبهانی