رضا براهنی | اسماعیل در تیمارستان (برش ششم)

▨ نام قطعه: اسماعیل در تیمارستان (برش ششم از شعر بلند اسماعیل)

▨ شاعر: رضا براهنی

▨ با صدای: رضا براهنی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــــــ

تقدیم‌نامه‌ی شاعر: تقدیم به خاطره‌ی مخدوش دوستم اسماعیل شاهرودی [آینده] که در پاییز شصت در تهران مُرد

ــــــــــــــــــــــــ

وﻗﺘﯽ‌ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه‌ی ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن

ﺧﯿﺎﺑﺎن را ﻣﯽدﯾﺪی و ﺑﺮگﻫﺎ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ

و ﺣﺎﻓﻈﻪات ﯾﺎری ﻧﻤﯽﮐﺮد

ﮐﻪ ﺑﺮگﻫﺎ را ﮐﺠﺎ دﯾﺪه‌ای

وقتیکه {وقتی} ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ رﻫﮕﺬران ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ

و ﺗﻮ را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ،

وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ در ﮔﺮﯾﺒﺎن ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ

-و ﺗﺎزه ﯾﮏ ﻋﺪه ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ

ﭼﺮا ﺷﻌﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﻓﺼﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ!-

آه، ای مجنونِ پشت میله‌های درون!

صورتت را که می‌دیدم، انگار به ته چاه عمیقی نگاه می‌کردم {می‌کردیم}

...

آه، ای اسماعیل، ای دوزخیِ سر سرخ کرده در تابه‌ی وحشت!

دوزخ به اضافه‌ی کلمه یعنی شاعر!

...

ای بدگمان به پزشک و پرستار، به زن و معشوق و پسر، ای بدگمان به خویشتن!

ای مفتش عقاید خود چند لحظه پیش از شُکِ برقی!

ای خوابگرد، ای بی‌خواب، ای چشم دوخته به قرص‌های خواب!

و قرص‌هایی که قرار بود بخش چپ فلج مغزت {بخش چپ مغزت} را راه بیندازند!

...

سر هیولایی‌ات را از پشت پنجره‌ی تیمارستان به سوی خیابان برگردان!

فصل دارد تکرار می‌شود و برف از پارو بالا می‌رود

و خروس‌های کز کرده‌ی زیر طاقه‌ی بقالی ایستاده‌اند

{و خروس‌های کز کرده زیر طاقی بقالی ایستاده‌اند} 

لنگ‌های {و لنگ‌های} حمام پایین تیمارستان در پشت بام یخ بسته‌اند

و ماشین‌ها با زنجیر چرخ‌هاشان زمین را بی‌رحمانه کتک می‌زنند

برق از نوک موهای سرخت فرو می‌رود و به یک چشم زدن

از ناخن پایت بیرون می‌خزد {می‌جهد}

و حافظه‌ی اندام‌هایت مخدوش می‌شود

تو دیگر حافظه نداری {و تو حافظه نداری}

و حتی مرا که لب‌هایت را می‌بوسم، نمی‌شناسی

برای شاعر شدن تنها حافظه کافی نیست

دوزخ به اضافه‌ی کلمه یعنی شاعر

...

ای آشنای من در باغ‌های بنفش و جنون و بوسه {ای آشنای من در باغ‌های بنفش جنون و بوسه}!

ای اسماعیل! ای