غزل شست و سوم - سرخوشانِ عشق

سرخوشانِ عشق

غزل شمارهٔ ۲۰۲۰

ای خدا این وصل را هجران مکن

سرخوشانِ عشق را نالان مکن

باغ جان را تازه و سرسبز دار

قصد این مستان و این بُستان مکن

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

خلق را مسکین و سرگردان مکن

بر درختی کآشیان مرغ توست

شاخ مشکن مرغ را پَرّان مکن

جمع و شمع خویش را برهم مزن

دشمنان را کور کن شادان مکن

گرچه دزدان خصم روز روشنند

آنچ می‌خواهد دل ایشان مکن

کعبۀ اقبال این حلقه‌ست و بس

کعبۀ اومید را ویران مکن

این طناب خیمه را برهم مزن

خیمۀ توست آخر ای سلطان مکن

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن