غزل و تعبیر شماره 291 - غزل شماره 291

غزل شماره 291: ما آزموده‌ايم در اين شهر بخت خويش بيرون کشيد بايد از اين ورطه رخت خويش از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خويش دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خويش کای دل تو شاد باش که آن يار تندخو بسيار تندروی نشيند ز بخت خويش خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خويش وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون آتش درافکنم به همه رخت و پخت خويش ای حافظ ار مراد ميسر شدی مدام جمشيد نيز دور نماندی ز تخت خويش تعبیر غزل 291: چیزی را از دست داده اید و بسیار اندوهگین هستید، اما غم و غصه و افسوس فایده ای ندارد، به جای حسرت خوردن بهتر است به دنبال جبران این مسئله باشید و با جدیت و پشتکار بیشتر تلاش کنید. سخت نگیرید تا زندگی راحت تر شود. نیتی در دل دارید که پستی بلندی های زیادی دارد و باید صبوری پیشه کنید یا از آن صرف نظر کنید. از لجبازی و خودخوری دست بکشید که عاقبت خوبی برای شما ندارد.