غزل و تعبیر شماره 129 - غزل شماره 129

غزل شماره 129: اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد نهيب حادثه بنياد ما ز جا ببرد اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر چگونه کشتی از اين ورطه بلا ببرد فغان که با همه کس غايبانه باخت فلک که کس نبود که دستی از اين دغا ببرد گذار بر ظلمات است خضر راهی کو مباد کتش محرومی آب ما ببرد دل ضعيفم از آن می‌کشد به طرف چمن که جان ز مرگ به بيماری صبا ببرد طبيب عشق منم باده ده که اين معجون فراغت آرد و انديشه خطا ببرد بسوخت حافظ و کس حال او به يار نگفت مگر نسيم پيامی خدای را ببرد تعبیر غزل 129: دچار غم و اندوه فراوانی شده اید و اتفاق ناگواری باعث شده شب و روزتان در فکر حل مشکل باشید اما گویا هیچ امیدی به خارج شدن از این وضعیت نیست. امید خود را از دست ندهید حتی در بدترین شرایط. به پروردگار توکل کنید که به زودی لطف و رحمت او شامل حال شما می شود و مشکل لاینحل به راحتی و در کمال تعجب حل خواهد شد.