از منظر استاد محمّد شجاعی« توکل، اعتماد قلب در تمام امور به خداوند می‏باشد، به طوریکه بندگان جمیع امور خویش‏ را بر خداوند حواله دهند و از هر نیرو و قدرتی دیگری در امور خویش تبری جویند. تنها به‏ یک قدرت وابسته باشند و تنها او را منشا تاثیر بدانند و اگر برای‏ انسانهای مومن در حوزه ی عملیات روحی و جسمی، فردی و اجتماعی خویش چنین حالتی‏ پیش آمد، اینان متوکلین ‏به خدا بشمار می‏آیند. منشا پیدایش چنین حالتی در روح انسانها اعتقاد و جزم به این است که فاعل موثری‏ جز خدا نیست و سایر نیروها و قدرتها به او برمی گردد. او است که به هر کاری قادر است‏ (ان الله علی کل شی‏ء قدیر) و امور بندگان را کفایت می‏کند و به جمیع بندگان عنایت و لطف و مرحمت دارد و سایر موجودات اگر علمی و قدرتی و نیروئی دارند، همه از او است‏؛ پس باید تنها متوجه او شد و از او کمک خواست و یاری طلبید و به او پناه برد. اگر چنین حالتی در اعماق روح و جان انسانها پدید نیاید، علت آن یا ضعف‏ ایمان و یقین است و یا ضعف نفس و قلب؛ که در اثر آن، ترس و وحشت به واسطه‏ برخی از اوهام به او مستولی گشته و او را از اتکال به خداوند باز می‏دارد و... .»