خالق لحظه های نفس کشیدن ؛ چقدرپراز بهانه م ؛ وقتی به آهنگ نیایشت ؛ منو، صدا میکنی......همون لحظه از ته قلب ، با یه حسی ؛ که ای کاش اسمش" یقین " باشه..احساس می کنم ؛ نیست میشه، تموم اون چیزی که اسمشو میذارن : "من ".......... اونوقت ، یه صدایی توگوشم زنگ میزنه که : آروم باش ؛خدای مهربون هست....هست....خدای گذشته ، خدای همیشه... همون پروردگاری که میشه باهاش حرف بزنی....آسون... آروم ...بی خجالت و شرم... بدون وقت قبلی ناب ؛ مثل آیه های زلال بخشایش ....من ؛ اسمشو میذارم : خالق ؛ خالق..........