انقلابیونی که به جای سنگ توییت پرتاب می‌کردند

در آخرین شنبه‌ی ماه بهمن، ماهی که معمولا جامعه ایران به مرور چهل ساله‌ی انقلاب تعیین‌کننده سال ۵۷ می‌پردازد، مقاله‌ای می‌شنویم به قلم هادی عیار، درباره کتابی با اسم شبکه ‌های خشم و امید. کتابی که درباره ساحت انقلاب‌های امروزی (اینترنت) در مقایسه با دیروز (خیابان) صحبت کرده است: «نکته حائز اهمیت در انقلاب‌هایی که در بستر شبکه‌های اجتماعی اینترنتی شکل گرفت این است که این جنبش‌ها اغلب بدون رهبر بودند و این موضوع، رسانه‌ها (در معنای رسانه‌هایی همچون خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها و تلویزیون‌های خبری) را به شدت عصبی می‌کرد زیرا چهره‌های برجسته، در هر کنش جمعی، عناصر ضروری در شیوه روایت‌گری رسانه‌ها هستند. این جنبش‌ها اغلب بی‌رهبر بودند، نه به دلیل فقدان آرزومندان رهبری بلکه به دلیل بی‌اعتمادی خودجوش و عمیق بیشتر مشارکت‌کنندگان جنبش نسبت به هرگونه نمایندگی و تفویض قدرت. درباره کتاب «شبکه‌های خشم و امید» نوشته مانوئل کاستلز، نویسنده مقاله: هادی عیار، صدای شادی سرپولکی