" دو پنجره‌ْ، امید "  نوشته: رضا کاظمی گاهی خودت را رها کن مثل بادبادکْ در باد. خدا را چه دیده‌ای  شاید دوباره برگردی در دست‌های کودک بازیگوش!  شنونده‌ی صد و دوازدهمین قصه تراپی رادیو صدای زمین هستید. قصه‌هایی که می‌تونن وارد زخم‌هامون بشن؛ زخم‌هایی که دروازه‌ی ورود به جهان معناست. رضا کاظمی رو شاید بیشتر با اشعارش بشناسیم. شعرهایی کوتاه، با تلنگرها  و تصاویری که برای همگی ما آشناست. از او کتاب‌های مانند: «تا دست به قلم می‌برم، سراغ تو را می‌گیرند کلمات» و «سردم است، کمی آواز عاشقانه بخوان» و چندین عنوان مجموعه‌ی شعر و داستان دیگر منتشر شده. او در نوشتن داستان کوتاه هم صاحب‌سبک و امضای ویژه‌ست. روایت‌هایی بسیار کوتاه که شبیه اشعارش، پر از تصویراند و معمولاً با پایان‌هایی جذاب، غافلگیرتون می‌کنند. این داستان از کتاب " ته چشم‌هاش انگار مرگ دست تکان می‌داد " انتخاب شده.  موسیقی: Miracles/Justus Rumenapp Sacred Secret/Bart Sunshine سپاس که ما رو می‌شنوید و با مهر، همراه ما هستید سفیران حال خوب.