24_دیوانه بازی

از متن :" ... این طور هوس کرده بودم ، هوس پارچه نازک و رنگارنگ ، هیچ چیز غم انگیز تر از مناسب لباس پوشیدن نیست و هیچ چیز تاسف آور تر ازین آدم‌هایی نیست که هیچ وقت حرف نا به جا نمی زنند و کار نابه جا نمی کنند، پدر و مادرش اینطورآدمهایی بودند ، شاگردهایی خوب که زندگی‌شان را مثل درسی که از بر کرده باشند پس می دادند ، بی آن که کوچکترین اشتباهی بکنند، نمی دانم چه چیزی از همه بدتر است _ در دنیا خود را با هیچ چیز هماهنگ نکردن یا با همه چیز وفق دادن ، مشتی دیوانه ، یا آدم هایی که به آنها گفته می شود مناسب ، مبادی آداب. این را می‌دانم که از دیوانه ها کمتر می ترسم ، اعتقاد دارم ، آنها کمتر خطرناکند . ."

تحلیل :

_ هوس پارچه نازک و رنگارنگ

شروع متن با یک تصویر خیلی ساده است: هوس لباس. اما همین «هوس» در نگاه بوبن نشانه‌ی زنده بودن و میل به فردیت است. لباسی که فقط برای پوشاندن نیست، بلکه برای بیان چیزی ناهمساز با قاعده‌هاست.

_تراژدیِ مناسب بودن

بوبن می‌گوید «هیچ چیز غم‌انگیزتر از مناسب لباس پوشیدن نیست». منظورش این است که وقتی همه چیز را درست، مرتب و طبق هنجار انجام می‌دهی، دیگر جایی برای خطا، شور و زندگی نمی‌ماند. این «مناسب بودن» به ظاهر امنیت دارد، ولی عملاً مرگِ تدریجی است.

_ آدم‌هایی که هرگز خطا نمی‌کنند

پدر و مادر، شاگردان، همه کسانی که مثل درسی ازبر شده، زندگی‌شان را بی‌هیچ خط و خش پس می‌دهند. این‌ها همان مبادی آداب‌هایی‌اند که هیچ‌وقت چیزی را به‌هم نمی‌ریزند. بوبن در واقع دارد به نظم اجتماعیِ بی‌جان حمله می‌کند.

_ دو سر طیف خطرناک

او یک مقایسه می‌گذارد:یک سر طیف، «مشتی دیوانه» هستند که هماهنگ نمی‌شوند. سر دیگر، آدم‌های بیش از حد مناسب و مطیع‌اند که با همه چیز وفق داده می‌شوند.و بعد جمله‌ی کلیدی را می‌گوید: «از دیوانه‌ها کمتر می‌ترسم، آنها کمتر خطرناکند».

_ معنای این انتخاب

بوبن عملاً می‌گوید خطر واقعی از آن‌جاست که آدمی همه‌چیز را بپذیرد، همه‌چیز را درست انجام دهد. چون این یعنی مرگ خلاقیت، مرگ اعتراض، مرگِ شور. دیوانه‌ها، با همه بی‌نظمی‌شان، حداقل راه تنفس تازه‌ای باز می‌کنند.

آهنگ پایانی: به نام دیوانه منم با صدای محمد زند وکیلی