غزليات شماره 487 و 488 و 489 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

484 : ساقيا سايه ابر است و بهار و لب جوي 485 : اي بيخبر بكوش كه صاحب خبر شوي 486 : بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوي...

481 : صبح است و ژاله مي چكد از ابر بهمني 482 : تو مگر بر لب جويي به هوس ننشيني 483 :سحرگه رهروي در سرزميني...

478 : اي كه در كشتن ما هيچ مدارا نكني 479 : نوش كن جام شراب يك مني 480 : دو يار نازك و از باده كهن دو مني...

475 : وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی 476 : بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی 477 : ای دل به کوی عشق گذاری نمیکنی...

472 : نسیم صبح سعادت! بدان نشان که تو دانی 473 : هواخواه توام جانا و میدانم که میدانی 474 : ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی...

469 : سینه مالامال درد است ای دریغا محرمی 470 : ز دلبرم که رساند نوازش قلمی 471 : گفتند خلایق که توئی یوسف ثانی...

466 : به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می 467 : زان می عشق کزو پخته شود هر خامی 468 : که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی...

463 : این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی 464 : صوفی بیا که شد قدح لاله پر ز می 465 : لبش می بوسم و درمیکشم می...

460 : زين خوش رقم كه بر گل رخسار مي كشي 461 : يا مبسما يحاكي درجا من اللئالي 462 : بگرفت كار حسنت چون عشق من كمالي...