غزليات شماره 460 و 461 و 462 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

457 : نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی 458 : هزار جهد بکردم که یار من باشی 459 : ای دل! آندم که خراب از می گلگون باشی...

454 : بیار باده و بازم رهان ز مهجوری 455 : ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی 456 : عمر بگذشت به بی حاصلی و بلهوسی...

451 : شهریست پر ظریفان وز هر طرف نگاری 452 : طفیل هستی عشقند آدمی و پری 453 : خوش کرد یاوری فلکت روز داوری...

448 : ای که در کوی خرابات مقامی داری 449 : ای که محجوری عشاق روا میداری 450 : روزگاریست که مار را نگران میداری...

445 : ای باد نسیم یار داری 446 : صبا تو نکهت آن زلف مشکبو داری 447 : بتا با ما مورز این کینه داری...

442 : سحر با باد ميگفتم حديث آرزومندي 443 : چه بودي ار دل آن ماه مهربان بودي 444 : به جان او كه گرم دسترس به جان بودي...

439 : اکنون که ز گل باز چمن شد چو بهشتی 440 : ای قصه بهشت ز کویت حکایتی 441 : دیدم به خواب دوش که ماهی برامدی...

436 : اي كه بر ماه از خط مشكين نقاب انداختي 437 : با مدعي مگوييد اسرار عشق و مستي 438 : آن غاليه خط گر سوي ما نامه نوشتي...

433 : مي خواه و گل افشان كن! از دهر چه مي جويي؟ 434 : به فراغ دل زماني نظري به ماهرويي 435 : مخمور جام عشقم! ساقي بده شرابي...