غزليات شماره 469 و 470 و 471 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

466 : به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می 467 : زان می عشق کزو پخته شود هر خامی 468 : که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی...

463 : این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی 464 : صوفی بیا که شد قدح لاله پر ز می 465 : لبش می بوسم و درمیکشم می...

460 : زين خوش رقم كه بر گل رخسار مي كشي 461 : يا مبسما يحاكي درجا من اللئالي 462 : بگرفت كار حسنت چون عشق من كمالي...

457 : نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی 458 : هزار جهد بکردم که یار من باشی 459 : ای دل! آندم که خراب از می گلگون باشی...

454 : بیار باده و بازم رهان ز مهجوری 455 : ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی 456 : عمر بگذشت به بی حاصلی و بلهوسی...

451 : شهریست پر ظریفان وز هر طرف نگاری 452 : طفیل هستی عشقند آدمی و پری 453 : خوش کرد یاوری فلکت روز داوری...

448 : ای که در کوی خرابات مقامی داری 449 : ای که محجوری عشاق روا میداری 450 : روزگاریست که مار را نگران میداری...

445 : ای باد نسیم یار داری 446 : صبا تو نکهت آن زلف مشکبو داری 447 : بتا با ما مورز این کینه داری...

442 : سحر با باد ميگفتم حديث آرزومندي 443 : چه بودي ار دل آن ماه مهربان بودي 444 : به جان او كه گرم دسترس به جان بودي...