غزليات شماره 385 و 386 و 387 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

382 : بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم 383 : دوستان! وقت گل آن به که به عشرت کوشیم 384 :صوفی! بیا که خرقه سالوس برکشیم...

379 : فتوي پير مغان دارم و قوليست قديم 380 : خيز تا خرقه صوفي به خرابات بريم 381 : بگذار تا به شارع ميخانه بگذريم...

376 : صلاح از ما چه ميجويي كه مستان را صلا كرديم 377 : دلت را گر حجر گفتيم گفتيم 378 : ما حاصل خود در سر ميخانه نهاديم...

373 : ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم 374 : خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم 375 : ما ز یاران چشم یاری داشتیم...

370 : آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم 371 : ما سرخوشان مست دل از دست داده ایم 372 : عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم...

367 : خرم آن روز کزین منزل ویران بروم 368 : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم 369 : دردم از یار است و درمان نیز هم...

364 : به چشمان سیه کردی هزاران رخنه در دینم 365 : گرم از دست برخیثزد که با دلدار بنشینم 366 : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم...

361 : در خرابات مغان روی خدا می بینم 362 : حالیا مصلحت وقت در آن می بینم 363 : غم زمانه که هیچش کران نمی بینم...

358 : روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم 359 : من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم 360 : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم...