غزليات شماره 361 و 362 و 363 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

358 : روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم 359 : من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم 360 : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم...

355 : بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم 356 : به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم 357 : حاشا که من به موسم گل ترک می کنم...

352 : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم 353 : صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم 354 : دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم...

349 : حجاب چهره جان می شود غبار تنم 350 : چل سال رفت و بیش که من لاف میزنم 351 : عمریست تا من در طلب هر روز گامی میزنم...

346 : من دوستدار روی خوش و موی دلکشم 347 : گرچه از آتش دل چون خم می در جوشم 348 : گر من از سرزنش مدعیان اندیشم...

343 : مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم 344 :چرا نه در پی عزم دیار خود باشم 345 : خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم...

340 : در خرابات مغان گر گذر افتد بازم 341 : گر دست رسد در خم گیسوی تو بازم 342 : نماز شام غریبان چو گریه آغازم...

337 : روز عید است و من امروز در آن تدبیرم 338 : بزن بر دل ز نوک غمزه تیرم 339 : به تیغم گر کشد دستش نگیرم...

334 : گر دست دهد خاک کف پای نگارم 335 : تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم 336 : من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم؟...