غزليات شماره 373 و 374 و 375 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

370 : آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم 371 : ما سرخوشان مست دل از دست داده ایم 372 : عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم...

367 : خرم آن روز کزین منزل ویران بروم 368 : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم 369 : دردم از یار است و درمان نیز هم...

364 : به چشمان سیه کردی هزاران رخنه در دینم 365 : گرم از دست برخیثزد که با دلدار بنشینم 366 : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم...

361 : در خرابات مغان روی خدا می بینم 362 : حالیا مصلحت وقت در آن می بینم 363 : غم زمانه که هیچش کران نمی بینم...

358 : روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم 359 : من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم 360 : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم...

355 : بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم 356 : به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم 357 : حاشا که من به موسم گل ترک می کنم...

352 : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم 353 : صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم 354 : دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم...

349 : حجاب چهره جان می شود غبار تنم 350 : چل سال رفت و بیش که من لاف میزنم 351 : عمریست تا من در طلب هر روز گامی میزنم...

346 : من دوستدار روی خوش و موی دلکشم 347 : گرچه از آتش دل چون خم می در جوشم 348 : گر من از سرزنش مدعیان اندیشم...