فردا...نه، پس‌فردا

فردا...نه، پس‌فردا تا الان چهل و چند هزاره‌ی هول‌آور است کسی نمی‌داند من در انفرادیِ این دیوارها چه می‌کنم، زنده‌ام، مرده‌ام، بریده‌ام، یا باز مثل همیشه همان آرامِ آهسته‌ی دریا و خاموشِ بی‌دلیلِ بارانم. عجیب‌تر اینکه چرا هیچ فرقی میانِ جمعه با سه‌شنبه‌ی پس‌فردا نیست؟! سه‌شنبه که پس‌فردا نیست! الان چهل‌ و چند هزاره‌ی هول‌آور است در به روی خود بسته‌ام، خسته‌ام. دلم برای دست دادن با نزدیک‌ترین همسایه تنگ است، دلم برای دیدنِ ناگهانی یک دوست، رو بوسی تشنه با باران، بغل کردنِ هوا، حتی ناخنک زدن به سینیِ بامیه، و شوخی با کولیِ کف‌بینی با منقلِ روشن اسفندش: -کرونا به‌دور... کرونا به‌دور! شهر، کوچه، دنیا، تک و توکی عابر، دوردست‌ها،هزاره، هول، و لکنتِ دوستم مَمَدرضا کنارِ پراید نمره‌ی سبزوار: ت...ت...تجریش دددربست از بزرگراه...! به‌خدا خسته شدم یک نفر به من بگوید: انفرادیِ پدرسگِ این بی‌پیر کی تمام خواهد شد...؟! شعر: #سیدعلی_صالحی آهنگساز: #ایمان_نیک_بین اجرا: #مهدی_صادقی_بیدمشکی https://T.me/meyth_sad #کرونا #قرنطینه #انفرادی #درخانه_بمانیم