شمارۀ 56 - غزلی از ضیاء شفیعی

 شب رفته و سپیدۀ صادق نمی وزد      

 وقتی که باد، باد موافق نمی وزد

 یعنی که بوی وصل ز مشرق نمی وزد

 توفان چنان به عاقبت باغ چیره است

 نوری ز سمت سرخ شقایق نمی وزد

 دریا به خواب رفته و گرداب پیشِ روست

 موجی به دستگیری قایق نمی وزد

 باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

 بر شانه های خستۀ هق‌هق، نمی وزد

 این بیت‌ها توالی احوال شاعرند

 شب رفته و سپیدۀ صادق نمی وزد

 تا کی به شوق دیدن روی تو انتظار؟

 عذرا دگر به جانب وامق نمی وزد!