شمارۀ 53 - غزلی از کاووس حسنلی

بیا تا شب کهنه پایان بگیرد!

دلم را تکاندم که باران بگیرد

زمین رنگ و بوی بهاران بگیرد

صدایت زدم تا هوا تازه گردد

پریشانی کهنه سامان بگیرد

کنار عطش­‌های سوزان نشستم

که آتش به دامانم آسان بگیرد

توکی می­‌رسی باز با خنده هایت

که لبخند یخ کرده­ام جان بگیرد

تو کی می‌­رسی تا که رقصم بجنبد

سراپای من شور مستان بگیرد

تو کی می‌­رسی تا در آغوش گرمت

تنم التهاب فراوان بگیرد

تو کی می...توکی می...تو...می­‌ترسم آخر

که پیش از طلوع تو توفان بگیرد

و می‌­ترسم اکنون که تا شام آخر

شبم طعم شام غریبان بگیرد

بیا پل بزن تا به خود بازگردیم

بیا پیش از آن که زمستان بگیرد

بیا تا زمان با تو معنا پذیرد

بیا تا زمین از تو بنیان بگیرد

به غیر از طلوع تو راهی نمانده‌ست

بیا تا شب کهنه پایان بگیرد!