87. نهال خشکیده

انگار نه انگار،‌ شتر دیدی ندیدی

چرب زبانی میکند انسان بی منزل ولی...

با یاد تو هر بار دلم رفت...

اندکی میگذرد از همان فاصله که من تورا میدیدم......

غزل را با همه اصرارهایش ول نکردم...

ز باغ زندگی هر روز برایت سیب می چینم....

میبوسمت از راه دور حتی اگر هم مشکل است...

تیرم به سنگ خورد و دلم تاب نیاورد...

دستان تو را تیشه‌ی فرهاد چنین کرد...