حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۷

گرچه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود ‌

تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود ‌

‌

رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است ‌

حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود ‌

‌

گوهرِ پاک بِباید که شود قابلِ فیض ‌

ور نه هر سنگ و گِلی، لؤلؤ و مرجان نشود ‌

‌

اسمِ اعظم بِکُنَد کارِ خود ای دل، خوش باش ‌

که به تَلبیس و حیَل، دیو مسلمان نشود ‌

‌

عشق می‌ورزم و امّید که این فَنِّ شریف ‌

چون هنرهایِ دگر موجب حِرمان نشود ‌

‌

دوش می‌گفت که فردا بدهم کامِ دلت ‌

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود ‌

‌

حُسنِ خُلقی ز خدا می‌طلبم خویِ تو را ‌

تا دگر خاطرِ ما از تو پریشان نشود ‌

‌

ذره را تا نَبُوَد همّتِ عالی حافظ ‌

طالبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان نشود ‌