حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۵

ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود ‌

وین بحث با ثَلاثهٔ غَسّاله می‌رود ‌

‌

مِی ده که نوعروسِ چمن حَدِّ حُسن یافت ‌

کار این زمان ز صنعتِ دَلّاله می‌رود ‌

‌

شِکَّرشِکن شَوَند همه طوطیانِ هند ‌

زین قندِ پارسی که به بَنگاله می‌رود ‌

‌

طِیِّ مکان ببین و زمان در سلوکِ شعر ‌

کاین طفل یک شبه رَهِ یک ساله می‌رود ‌

‌

آن چشمِ جادوانهٔ عابدفریب بین ‌

کش کاروانِ سِحْر ز دنباله می‌رود ‌

‌

از رَه مَرو به عشوهٔ دنیا که این عجوز ‌

مکّاره می‌نشیند و مُحتاله می‌رود ‌

‌

بادِ بهار می‌وزد از گُلْسِتانِ شاه ‌

وز ژاله باده در قدحِ لاله می‌رود ‌

‌

حافظ ز شوقِ مجلس سلطان غیاثِ دین ‌

غافل مشو که کارِ تو از ناله می‌رود ‌

#حافط ‌