الگوی مردم سالاری دینی، ماهیت و تحقق

مردم سالاری دینی ناظر به مدلی از حکومت است که بر مشروعیت الهی و مقبولیت مردم در چارچوب معادلات الهی استوار گردیده است. محور اصلی در این گفتمان، خدمت و ایجاد بستری عادلانه برای رسیدن به رشد، توسعه مادی و معنوی است.

اکنون و با عبور از چهل و ششمین سال از عمر جمهوری اسلامی ایران، تا چه اندازه این گفتمان به تحقق پیوسته است؟ میزان انطباق چنین مردم سالاری با ماهیت حقیقی خود تا چه اندازه بوده است؟ این الگو تا چه اندازه توانسته است در ساختار های مختلف نظام جمهوری اسلامی ایران متسری شود؟