اپیزود هفدهم: حرفهایی با خود جانیار

ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده در شـب ظـلـمــانی ام، مـاه نــشـانـم بـده

يوسـف مصری ز چـاه، گـشت چنـان پادشـاه گـر کـه طـريـق ايـن بُـود، چـاه نـشـانـم بـده

بر قـدمت همچـو خاک، گريه کنـم سوزناک گِل شد از آن گريـه خاک، روح به جـانم بده

از دل شـب می رسـد، نـور سـرا پـرده ها در سـحــراز مشرقت،صـوت اذانـم بــده

سر خـوشـی اين جـهـان، لـذت يک آن بُـود آنچـه تو را خـوشـتـر است، راه بـه آنـم بـده

(مولانا)

قطعا اون کسی که تو رو انتخاب می کنه و فرا می خونه، در دل تاریک ترین شبها، نور و روشنایی ماه رو نشونت میده، فقط کافیه خودت رو بهش بسپری.

باز هم از تیم قوی و خانواده ی مهربون استدیو انعکاس برای زحماتی که جهت ضبط و ادیت پادکست م می کشند، بی نهایت سپاسگزارم. با اینکه فقط دو روز از ضبط این اپیزود میگذره ولی تمام تلاش شون رو کردن که به موعد زمان پخش برسه.https://www.enekastudio.com/

تاریخ انتشار: نوزدهم مهرماه سال 1403

از اینکه همچنان در معرفی این پادکست همراهی می کنید و برام کامنت میزارین، سپاسگزارم.

ممنون که من رو می شنوید.

مرضیه علی محمدی