غزلی از ابوالقاسم لاهوتی 2

رنگ گل از یادم رفت!

ترسم آزاد نسازد ز قفس، صیادم

آن‌قدَر تا که ره باغ رود از یادم

بس‌که ماندم به قفس، رنگ گل از یادم رفت

گرچه با عشق وی از مادر گیتی زادم

آتش از آه به کاشانۀ صیاد زنم

گر از این بند اسارت نکند آزادم

سوز شیرین و شکرخندۀ دلداری نیست

ورنه من در هنر استادتر از فرهادم

زاولین نکته که تفسیر نمودم از عشق

کرد اقرار به استادی من، استادم

گرچه باشد غم عالم به دلم لاهوتی

هیچ کس در غم من نیست، از آن دل‌شادم