نامه‌ای به فئودور

وقتی رمضان می‌آید خوشحال می‌شوم، به پيشوازش پا و سر برهنه می‌شتابماز شوق دیدارش که از پس دوری یکساله حاصل شده اشک می‌ریزم، سرتا پایش را غرق بوسه می‌کنمشیرین می‌شودوقتی به نیمه می‌رسد پیغامبر...

ما عروسکانی هستیم که به نفرین ابدی دچار شدیمما را کسانی با نخ هایی نامرئی از راهی دور کنترل می ­کنند......

جایی همیشه در بالای مجلس خالی بود، یک کرسی با شکوه تر از همه‌ی کرسی‌ها...حس پرسشگری پیاپی این سوال را در سرم می‌کوفت که آنجا جای کیست؟چرا هیچکس آنجا نمی نشیند؟این چرا، و چراهای بسیار دیگر...راستش خجال...