ما بزرگ و نادان‌ایم مثل گاو می‌نوشیم مرتعی سرابی را قحطی است و می‌دانیم گریه غرق خواهد کرد اسب‌های آبی را هم درشت و غمگین‌ایم هم سیاه و بدبین‌ایم هم برای آبادی قطره‌ای نمی‌باریم هم نگه نمی‌داریم ...

با درد بساز چون دوای تو من‌ام در کس منگر که آشنای تو من‌ام گر کشته شوی مگو که من کشته شدم شکرانه بده که خون‌بهای تو من‌ام......

تا ماه شب‌افروزم پشت این پرده‌ها نهان است باران دیده‌ام همدم شبم یارِ آن‌چنان است جان می‌لرزد که ای‌وای اگر دلم دیگر برنگردد ماهم به زیر خاک و دلم در این ظلمت زمان است......

تنهای تنهای تنهایی، مظلوم مظلوم مظلومی بی‌یار بی‌یار بی‌یاری، خوزستان! خوزستان! خوزستان! بی‌دردا خوابیدن، خوابیدن؛ نامردا خوابیدن، خوابیدن اما تو بیدارِ بیداری، خوزستان! خوزستان! خوزستان!......

بیش مکن همچنان، خانه درآ همچنین ای ز تو روشن شده صحن و سرا همچنین! بادهٔ جان خورده‌ای، دل ز جهان برده‌ای خشم چرا کرده‌ای؟ چیست؟ چرا همچنین؟......

برگذری، درنگری، جز دل خوبان نبری سر مکش ای دل که از او هر چه کُنی، جان نبری تا نشوی خاک درش، در نگشاید به رضا تا نکشی خار غمش، گل ز گلستان نبری......

بگذار که بر شاخهٔ این صبح دلاویز بنشینم و از عشق سرودی بسرایم آنگاه به صد شوق چو مرغان سبک‌بال پرگیرم از این بام و به‌سوی تو بیایم ...

دستُم منِ دست دودر شُوِ مه زیدیم ودر رهدیم منِ خرمن گل تی‌یک نشینیم تا سحر... ...

آتش عشق تو در جان خوش‌تر است جان ز عشقت آتش‌افشان خوش‌تر است هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای تا قیامت مست و حیران خوش‌تر است......