غزل و تعبیر شماره 490 - غزل شماره 490

غزل شماره 490: در همه دير مغان نيست چو من شيدايی خرقه جايی گرو باده و دفتر جايی دل که آيينه شاهيست غباری دارد از خدا می‌طلبم صحبت روشن رايی کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش که دگر می نخورم بی رخ بزم آرايی نرگس ار لاف زد از شيوه چشم تو مرنج نروند اهل نظر از پی نابينايی شرح اين قصه مگر شمع برآرد به زبان ور نه پروانه ندارد به سخن پروايی جوی‌ها بسته‌ام از ديده به دامان که مگر در کنارم بنشانند سهی بالايی کشتی باده بياور که مرا بی رخ دوست گشت هر گوشه چشم از غم دل دريايی سخن غير مگو با من معشوقه پرست کز وی و جام می‌ام نيست به کس پروايی اين حديثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت بر در ميکده‌ای با دف و نی ترسايی گر مسلمانی از اين است که حافظ دارد آه اگر از پی امروز بود فردايی تعبیر غزل 490: احساس تنهایی می کنید و به دنبال کسی می گردید که بتوانید با او درد دل کرده و حرف های دل را برایش بگویید. دچار دلتنگی شدیدی هستید و به شدت غمگین و افسرده به نظر می رسید. اگرچه معشوقی ندارید و این وضعیت شما را آزار می دهد اما بدانید که خداوند در همه حال با شماست و هیچ وقت تنها نخواهید ماند. انشالله آینده خوب و روشن در انتظارتان است.