غزل و تعبیر شماره 494 - غزل شماره 494

غزل شماره 494: ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآيی هر جا که روی زود پشيمان به درآيی هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش آدم صفت از روضه رضوان به درآيی شايد که به آبی فلکت دست نگيرد گر تشنه لب از چشمه حيوان به درآيی جان می‌دهم از حسرت ديدار تو چون صبح باشد که چو خورشيد درخشان به درآيی چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآيی در تيره شب هجر تو جانم به لب آمد وقت است که همچون مه تابان به درآيی بر رهگذرت بسته‌ام از ديده دو صد جوی تا بو که تو چون سرو خرامان به درآيی حافظ مکن انديشه که آن يوسف مه رو بازآيد و از کلبه احزان به درآيی تعبیر غزل 494: عجولانه تصمیم نگیرید که بی فکری باعث پشیمانی و حسرت شما خواهد شد. از ظاهربینی حذر کنید و قبل از عمل کردن به حرف های دیگران عقل و اندیشه خود را به کار بگیرید. اندوه و غصه را از دل بیرون کنید و امیدوار باشید که با رفتار عاقلانه و دوراندیشی می توانید به مراد دل و مقصود خود دست پیدا کنید.