غزل و تعبیر شماره 369 - غزل شماره 369

غزل شماره 369: ما ز ياران چشم ياری داشتيم خود غلط بود آن چه ما پنداشتيم تا درخت دوستی برگی دهد حاليا رفتيم و تخمی کاشتيم گفت و گو آيين درويشی نبود ور نه با تو ماجراها داشتيم شيوه چشمت فريب جنگ داشت ما غلط کرديم و صلح انگاشتيم گلبن حسنت نه خود شد دلفروز ما دم همت بر او بگماشتيم نکته‌ها رفت و شکايت کس نکرد جانب حرمت فرونگذاشتيم گفت خود دادی به ما دل حافظا ما محصل بر کسی نگماشتيم تعبیر غزل 369: در طول زندگی به افراد نامناسب اطمینان کرده اید که شما را در مسیر زندگی تنها گذاشته و بی وفایی کرده اند. تکیه کردن به این انسان ها باعث پشیمانی شما شده است. بهتر است از این به بعد به توانایی ها و استعدادهای خود تکیه داشته باشید، دوباره بلند شوید و از نقطه اول شروع کنید که با تلاش و توکل بی شک موفقیت با شما خواهد بود