غزل و تعبیر شماره 207 - تعبیر شماره 207

غزل شماره 207: ياد باد آن که سر کوی توام منزل بود ديده را روشنی از خاک درت حاصل بود راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود دل چو از پير خرد نقل معانی می‌کرد عشق می‌گفت به شرح آن چه بر او مشکل بود آه از آن جور و تطاول که در اين دامگه است آه از آن سوز و نيازی که در آن محفل بود در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود دوش بر ياد حريفان به خرابات شدم خم می ديدم خون در دل و پا در گل بود بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق مفتی عقل در اين مسله لايعقل بود راستی خاتم فيروزه بواسحاقی خوش درخشيد ولی دولت مستعجل بود ديدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ که ز سرپنجه شاهين قضا غافل بود تعبیر غزل 207: در گذشته غرق شده اید و افسوس آن را می خورید اما حسرت خوردن فایده ای برای شما ندارد، تجربه هایی که از گذشته کسب کرده اید را به خاطر سپرده و بقیه چیزها را فراموش کنید تا در مسیر موفقیت گام بردارید. از راهنمایی و تجربه افراد با تجربه و والدین خود بهره بگیرید، خودتان را برای آینده درخشان آماده کنید زیرا روزهای خوشی در راه است و فقط به کمی پشتکار و تلاش نیاز دارید.