غزل و تعبیر شماره 67 - غزل شماره 67

غزل شماره 67: يا رب اين شمع دل افروز ز کاشانه کيست جان ما سوخت بپرسيد که جانانه کيست حاليا خانه برانداز دل و دين من است تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کيست باده لعل لبش کز لب من دور مباد راح روح که و پيمان ده پيمانه کيست دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو بازپرسيد خدا را که به پروانه کيست می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد که دل نازک او مايل افسانه کيست يا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبين در يکتای که و گوهر يک دانه کيست گفتم آه از دل ديوانه حافظ بی تو زير لب خنده زنان گفت که ديوانه کيست تعبیر غزل 67: برای رسیدن به معشوق تلاش می کنید اما گویا تلاش های شما کارساز نیست. امید خود را از دست ندهید که خداوند همیشه یار و یاور بندگانش است. به او توکل کنید و صبر پیشه کنید که به امید خدا به وصال یار خواهید رسید. اگر در عشق شکست خورده اید و دچار اندوه هستید باید بدانید دنیا به آخر نرسیده، بهتر است هرچه زودتر تمام توان خود را به کار گرفته و به دنبال جبران هر آنچه گذشته باشید. با امید به خدا حتما موفق خواهید شد.