آن‌چه می‌اندیشیم، شیوۀ حیات ما را شکل می‌دهد و انسان چیزی جز اندیشه‌هایش نیست.هدف‌هایی که داریم و معنایی که برای زندگی خود تعریف کرده‌ایم، مسیر حرکت ما را نشان مي‌دهد. در این طیِ طریق آن‌چه احساس و درک می‌کنیم و عواطف ما را برمی‌انگیزد همه ناشی از این سیر و سلوکی است که با خود و دیگران داریم.ما به این جهان آمده‌ایم تا از نعمت‌های آن بهره‌مند شویم و لذت ببریم. این دیگر بر خود ماست که با چه دیدی به این جهان بنگریم و رنج آن را به جان بخریم یا خواستار شادی آن باشیم.     چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد                                           ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم