چطور سینما میتونه مثل یک تابلوی نقاشی باشه؟
صافاریان در تحلیلش از زیباییشناسیِ پاراجانف، دست روی همین مسئله میذاره؛ اون توضیح میده که چرا پاراجانف عمداً پرسپکتیو و عمق میدان رو حذف میکنه؛ انگار که دوربین نه یک پنجره به واقعیت، بلکه قابی برای یک نقاشی مینیاتوره. صافاریان نشون میده که این سکونِ ظاهری، ضعف تکنیکی نیست، بلکه دعوتیه برای تماشاگر تا به جای دویدن دنبالِ قصه، در بافت، رنگ و چیدمانِ اشیاء غرق بشه!
🎙 اپیزود ششم فصل دوم
📚 کتاب «این فیلمسازِ شاعرِ نقاشِ عروسکسازِ مستندسازِ افسانهپردازِ شعبدهباز: سینمای سرگئی پاراجانف»
✍️ روبرت صافاریان
کاری از: مطهره جعفری و مهدیه برادری
با ما همراه باشید تا این کتاب رو از زاویهی تازهای مرور کنیم.
اولین نفر کامنت بزار
چقدر توی تماشای یک فیلم آزادی داریم؟
...
چرا بعضی فیلمها وقتی تموم میشن هم هنوز توی ذه...
چرا آثار پرویز کیمیاوی هیچوقت شبیه سینمای رایج...
چرا بعضی اقتباسها فقط داستانو تکرار میکنن، ول...
چرا بعضی داستانها تا آخر مخاطب رو میخکوب میکن...
اپیزود چهل و هفتم
آیا واقعیت ...
اپیزود چهل و ششم
آیا در سینمای...
اپیزود چهل و پنجم
بهرام بیضایی...
اپیزود چهل و چهارم
ناصر تقوایی...
تمامی حقوق این وبسایت متعلق به شنوتو است