شعرخوانی - منِ تو

خورشید را به دیدار تو پنهان می‌کنم. آن بلندترین نُت روی لب‌های ارغوانی‌ات را به آمدن‌ات گره می‌زنم؛ و این بار کلمات را به اتهام نبودنِ گل سرخ می‌نویسم. فاصله را در نبود عطرآگین حضورت معنی می‌کنم – و آن ”منِ تو“ را بی‌آنکه نوشته شود حتی؛ آواز شب می‌کنم. هرآنکس که قلم برمی‌دارد بی اراده – محکومِ نام تو می‌شود و شعر را به حضورت می‌آلاید. غیر از بودن، تنها سرودن است که پرواز می‌دهد؛ تمام این نوشته‌های بی مخاطب را. و تو به ناکجا آباد آن جنگلِ متروک می‌خزی. برای نیافتن‌ات تمام این شعر را نذر کرده‌ام. امین هوشمند 30 فروردین 1395