آناتومی بالینی برای پرستاران (قسمت دوم)

درک عمیق آناتومی عضلانی-اسکلتی، فراتر از حفظ نام عضلات، سنگ بنای مداخلات ایمن و مؤثر پرستاری است. این بخش به تشریح ساختار کلاسیک عضلات منتخب می‌پردازد تا مبنایی برای کاربردهای بالینی (به ویژه تزریقات عضلانی) فراهم کند.

عضله دلتوئید (Deltoid):

این عضله ضخیم و مثلثی شکل، برجستگی شانه را می‌سازد. مبدأ (Origin) آن وسیع بوده و شامل یک‌سوم خارجی کلاویکول (ترقوه)، زائده آکرومیون (Acromion) و خار اسکاپولا (Scapular Spine) است. تمام این الیاف به سمت پایین همگرا شده و به برجستگی دلتوئید (Deltoid Tuberosity) در سطح خارجی استخوان هومروس (بازو) متصل می‌شوند. عصب‌دهی آن توسط عصب آگزیلاری (Axillary Nerve) تأمین می‌شود.

گروه عضلات گلوتئال (Gluteal Group):

این گروه شامل سه عضله اصلی است: گلوتئوس ماکسیموس (Gluteus Maximus) (بزرگترین و سطحی‌ترین، مسئول اکستنشن ران)، گلوتئوس مدیوس (Gluteus Medius) و گلوتئوس مینیموس (Gluteus Minimus). از منظر بالینی، گلوتئوس مدیوس که در عمق ماکسیموس قرار دارد، عضله هدف در تزریقات ونتروگلوتئال است و نقش حیاتی در ثبات لگن هنگام راه‌رفتن دارد.

گروه عضلات چهارسر ران (Quadriceps Femoris):

این گروه قدرتمند در کمپارتمان قدامی ران، مسئول اصلی اکستنشن (صاف کردن) زانو است. این گروه شامل چهار عضله است: رکتوس فموریس (Rectus Femoris)، واستوس لترالیس (Vastus Lateralis)، واستوس مدیالیس (Vastus Medialis) و واستوس اینترمدیوس (Vastus Intermedius). عضله واستوس لترالیس به دلیل حجم زیاد و دور بودن از اعصاب و عروق اصلی، محل ارجح برای تزریق عضلانی (IM) در نوزادان و کودکان نوپا است.