شمارهٔ دوم، فصل دوم، چمدان غربت

چمدان غربت

مهاجرت که می کنیم، فرسنگ‌ها از زادگاه خودمان دور می شویم. زندگی ما جایی دیگر بنا می شود در حالیکه ریشه هایمان جای دیگری در خاک تنیده شده است. هر بار سفر به زادگاه داستانی دارد. چمدان که می بندیم، سوار هواپیما که می شویم، پای در خاک شهرمان که می گذاریم، هر کدام روانیست با حال و هوای خودش.این تجربه مشترک تمام مهاجرین است.

در این سفر با من همراه شوید، بیایید یک غذای ساده و گیاهی از دشتهای لامانچا به یاد دن کیشوت درست کنیم، فیلم ببینیم، موسیقی گوش کنیم و تحمل سوگ را برای خودمان راحت تر کنیم.

این شماره، شنونده چند آهنگ زیبا از خانم هایده هستیم.

هایده، موسیقی پاپ ایرانی را وزن و اعتبار داد. البته که ترانه سرا‌ها و آهنگ‌سازانی که با او کار کرده‌اند هم از بهترین‌ها بوده و هستند. هایده و این هنرمندان، آثار زیبایی خلق کردند که به غنای فرهنگ ما افزود. موسیقی هایده رنگ و رویی به شدت ایرانی داشت، ترانه‌هایی که پس از مهاجرتش خواند همیشه یاد و خاطره‌ای از وطن و خانه در آنها بود. یادش خوش که جایش در تمام این سال‌ها خالی مانده و دیگر هیچ خواننده‌ای نتوانسته برجای او بنشیند. ترانه‌های این قسمت را به سختی از بین ده‌ها کار بی‌نظیر او انتخاب کرده‌ام. البته که سعی داشته‌ام کمی هم شاد باشند.

«ای زندگی سلام»، ترانه از لیلا کسری و موسیقی حسن شماعی زاده

«نگو نمیام» آهنگ و ترانه از جهانبخش پازوکی و تنظیم منوچهر چشم آذر

«ساقی» ترانه از اردلان سرفراز، موسیقی فرید زلاند با تنظیم منوچهر چشم آذر

«سیه چشمون» ترانه از لیلا کسری، موسیقی از صادق نجوکی

قطعهٔ بدون کلام از مقدمه بسیار زیبای سیه‌چشمون از صادق نجوکی

«شوریده سر» ترانه از بیژن سمندر، موسیقی از صادق نجوکی