زیگموند فروید سوی ناخودگاه انسان و تمدن انسانی را به ما شناساند. با این گفته موافقید؟ آرای فروید را تا چه حد می شناسید؟ تا زمان فروید، ذهن و روان انسان با آگاهی توصیف می شد. در زمان دکارت و هگل ذهن نه تنها از تن جدا شد بلکه تعالی یافت و ارتباطش با واقعیت جسمانی را از دست داد. تا آن زمان در مورد آگاهی انسان بر روح و روان خود تردید چندانی بیان نمی شد. فروید فیلسوف نبود اما آرای او باعث شد این تردید در قلب علوم انسانی قرار بگیرد. از سوی دیگر تا قبل از فروید رابطه ی بدن و ذهن، رابطه ی جسم و روان، بیشتر مایه نگرانی دینداران بود تا اندیشمندان حوزه علوم انسانی. فروید این معادله را بر هم زد و رد پای روان رنجور را درجسم انسان دید، در تنش هایی که ناشی از مناسبات جنسی هستند به خصوص درمحسوسات جنسی دوران کودکی. آیا فروید بیراهه رفته است؟ او نظریه اش را در پرتو تجارب کودکی خود و مطالعه بیمارانش بسط داد. آیا تعمیم این مشاهدات و تلاش برای تبدیل روانکاوی مبتنی بر این مشاهدات به یک نظریه جهانگستر امری پذیرفتنی است؟ از مهمان های برنامه ی این هفته می پرسیم سهم فروید در حوزه علوم انسانی چیست و فروید چه امکاناتی به روی شناخت انسان گشود؟ در پنل اول رضا کاظم زاده روانشناس و عبدی کلانتری پژوهشگر علوم اجتماعی به سوالات مخاطبان خود در پنل دوم گیتا اربابی و بهار حاتمی پاسخ می دهند