رادیو پای. قسمت شانزدهم. خیابانِ قصرالدشت نه قصر دارد نه دشت؛ یا: تو می‌دانی حبسُ الصّوت چیست؟

اینجا «پای» است. رادیو پای. استودیو ضبط رادیو پای خیابان‌های تهران است. پای‌مان را از استودیوها بیرون کشیدیم! آنها که در تهران‌اند حالشان همیشه خوب نیست. چاره‌ای هم نیست. حالِ بد بخشی از زندگی است. امّا نباید از پای افتاد توی زندگی. پاری از تهرانی‌ها با کتاب و تیاتر و سینما و مجلات حالشان را خوب می‌کنند. شب وقتی از تیاتر شهر بیرون می‌آیند (اگر چه در پایانِ روزی که ساکن بوده باد) یا وقتی صفحات رُمانی را ورق می‌زنند (اگر چه توی مترویی شلوغ،) پایتخت برایشان مثلِ پای‌سیب است. رادیو پای حوالی ساعت 12:00 پنجشنبه‌شب‌های هر دو هفته، همین جا، منتشر می‌شود. برای این ساعت دوازده که تاریخ می‌گوید سالِ 1200 هجری قمری بود که تهران رسماً پایتخت شد. فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی «پای» را معنی کرده است: فرآورده‌ای تنوری متشکّل از خمیرِ پرشده با مخلوطی شیرین که عموماً حاوی میوه است و رویه تُردی دارد! فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی بعد از ایستگاه متروِ حقّانی شهر تهران است.